پوستری از بهزاد جوانبخت در نهمین دوسالانۀ طراحی گرافیک معاصر ایران (۱۳۸۶).
نشانۀ نوشتاری تهران به‌صورت محو بر آلودگی و کاهش میدان دید در هوای شهر دلالت می‌کند.
یک:
طراح از میان نشانه‌های پرشمار تهران، نشان نوشتاری را برای ایده‌پردازی برگزیده است. واژه‌ها به‌عنوان رمزگان نوشتاری یکی از جذاب‌ترین انتخاب‌ها برای طراحان‌اند. زیرا وقتی ایده‌ای بصری بر واژه‌ای می‌نشیند آن واژه علاوه بر دلالت نوشتاری، داستان تازه‌ای می‌آفریند.
اینجا واژۀ تهران افزون بر دلالت واژگانی بر شهری مشخص، داستانی از شهری آلوده و نامرئی و دشوارخوان روایت می‌کند.
دو:
پوسترهای ایده‌محور در دو پلان اثر می‌کنند. پلان چرایی و پلان دریافتن. اینجا مخاطب در پلان اول می‌پرسد که چرا تهران این‌گونه نوشته شده و بی‌درنگ با خواندن نوشتۀ پوستر و یا از طریق بافت اثر متوجه چرایی می‌شود و از دریافت لذت می‌برد (پلان دوم).
غرض اینکه گاه ایده‌ای خوب با ساده‌ترین تکنیک به بهترین بیان بصری می‌انجامد و گرنه آلودگی این سال‌های شهرها کاری‌تر از هر نشانه‌ای در چشم‌وچارمان است.
